Odcinek 30. We'll be counting stars

ostatnio niewiele sypiam

śnię o tym, kim moglibyśmy być

ale kochanie, modliłem, modliłem się mocno

postanowiłem, że koniec z liczeniem dolarów

będziemy liczyć gwiazdy 

OneRepublic, Counting Stars

          Takie są efekty, jak nikt porządku nie pilnuje. Wszyscy grzecznie rzędem stoją na zbiórce i już nawet Klakier odkleił się od iphone’a i czeka gotowy na poranny rozruch, a nie ma połowy drużyny! Przyjechały matoły Ojczyznę reprezentować, a widać wyraźnie, jakie mają podejście do życia i do sportu. Gratulacje! Nic, tylko bić brawa! A pierwszy nieobecny nie kto inny, jak Mistrz Świata! Dzień konkursu olimpijskiego, a ten śpi zadowolony z siebie i myśli, że już nie musi ćwiczyć, ani trenować, bo wszystko już umie i od każdego mądrzejszy. 

          Jeden trener na drugiego patrzy i chyba każdy czeka, aż kto inny się odezwie i taką jawną bezczelność kolegów wiadomych skomentuje, ale widać, że żaden nie cierpi na nadmiar odwagi cywilnej. Do mnie zaraz by stali z pretensjami w kolejce, ale niektórym to wszystko ujdzie płazem na sucho, już się nauczyłem. Laluś Klakier stroi swoje firmowe miny i coś do wyszczerzonego Żyły dogaduje, bo obrażalskiej królewnie już przeszło i na zajęcia poranne elegancko się stawił. Może nie jest za późno, żeby reprezentantów zamienić? Przecież na belce startowej nikt na jaśnie panów czekał nie będzie. 

          - Dobra, chłopaki, zaczynamy bez nich! – ogłasza Kruczek, a ja aż usta otwieram z oburzenia. Najprościej się bezceremonialnie spóźnić, a najgorsza część treningu ominie! Pięknie! 

          Piotrek pierwszy rusza wokół salki truchcikiem, za nim kadrowa gwiazda mediów, Klakier, a na końcu ja lecę, bo decyduję, że się na innych oglądał nie będę, tylko zachowam należytą klasę. Ktoś musi. Przyjmę tę wielką niesprawiedliwość na klatę milczeniem. 

          Drugie kółko już kończymy, gdy nagle ktoś drzwi otwiera i normalnie drze się na całą japę: 

          - Raaaaaaaaaaatunku! 

          Zaraz wszyscy się w tamtym kierunku odwracają i widzą, że to Jasiek. Czerwony cały stoi i sapie, a ja już nie wiem, czy do cna zgłupiał całkiem, czy co? Na trening przychodzić w piżamie?! 

          - Gdzie Kamil? – pyta się wreszcie Grzesiek, bo resztę z naszego sztabu utalentowanego, to chyba na amen zamurowało i ani słowem się nie odezwą. 

          - Chory! – woła żałośnie Ziobro. – Pomocy! 

          - Jak to chory?! – mówi Kruczek strwożonym głosem i blednie jak Poitner ze złości w afekcie. I już chcą wszyscy na górę na ratunek lecieć, ale nam tu nasz trener mało nie mdleje, więc Gębala już sam nie wie, kogo ratować ma w pierwszej kolejności. Skrobot z Sobczykiem w panice do pokoju Mistrza Świata biegną, ale tylko trener Klimowski, pierwszy zastępca szkoleniowca głównego, głowę ma na karku nie dla ozdoby, więc prędko po doktora Winiarskiego dzwoni, a gdy wyjaśnia mu szybko, co się stało, pędzi za resztą. 

          Idę i ja, bo przecież nie wiadomo, a nuż będę potrzebny? Kto wie, co się tam dzieje. 

          Otwieram skrzypiące drzwi i od razu słyszę, że narada wre. Żyć choremu nie dadzą, tylko ślęczą nad nim matoły przebrzydłe i jeden przez drugiego dopytuje, jak się Pan Magister czuje. 

          - Źle. 

          To akurat widać. Blady taki i zmarniony całkiem. Przepycham się zaraz obok przejętego Wiewióra, co wygląda, jakby się miał rozpłakać ze współczucia i głupiego Jaśka, który chodzi tam i z powrotem przejęty jak burak. Klimowski wzdycha raz po raz, a Gębala bez krzty litości o wszystko Kamila wypytuje, aż dziw, że go jeszcze nie zatrudnili w serialu na ostrym dyżurze. Kruczek stoi nad nimi i słowo w słowo powtarza wszystko do telefonu. Pewnie z doktorem ma gorącą linię. Skrobot przy nim z gębą otwartą, bo jak zwykle pierwszy idiota tam, gdzie go nie potrzebują. Tłum taki, że zdrowy oddychać nie może, ale niczym się nikt nie przejmuje. Na sam koniec przyłazi Klakier. Pewnie mu głupio było samemu trenować dalej, jak nam Mistrz Świata zaniemógł. 

          - Co jest? – zagaduje pierwsza gwiazda mediów elektronicznych. 

          - Kamil chory – informuje go Żyła szeptem, ale zaraz Klimowski ich ucisza gestem, bo przecież doktor coś źle usłyszy i co będzie. 

          Wszystkie matoły rzędem stoją i każdy jeden najmądrzejszy, ale żeby coś biedakowi pomóc w nieszczęściu, to żaden nie pomyśli. Od kiedy od gadania się zdrowieje? Kręcę głową poirytowany i wychodzę szybko, skręcając zaraz do mojego pokoju. Babcia zawsze powtarza, że na wszelkie choroby ciepła herbatka najlepsza! I niech mnie gęś kopnie, jeśli to nieprawda! Całe szczęście, że mi do torby paczkę zapakowała, będzie jak znalazł. Grzebię chwilę między rzeczami, mrucząc pod nosem, bo zawsze się zapodzieje coś, gdy potrzebne. Ale jest! Malinowa, najlepsza! Teraz tylko muszę załatwić gorącą wodę. Łapię pod pachę samouczek rosyjskiego, bo jak to mówią – mądry zawsze przygotowany – i schodzę na dół. Stołówka zamknięta na cztery spusty, bo jakiś Gienek, a może Jura, zamiata beton. Macha tą miotłą w prawo i w lewo tak, że więcej nakurzy niż posprząta, ale naucz głupiego mądrości! Burczy coś matoł do mnie, nic nie czaję co, ale wychodzi na to, że wejść nie mogę. Jasne! Człowiek chory się prędzej przekręci, bo beton ze wszystkiego najważniejszy! 

          Trudno, muszę iść do pań na recepcji. Przystaję sobie grzecznie za rogiem i książeczkę wertuję w tę i we tę, bo skąd mam niby wiedzieć jak jest „woda” po rosyjsku? Mam! VODA! Ale geniusze wymyślili! Wyśmienity język mają naprawdę, jak połowę z polskiego odgapili! Ciekawe czy za prawa autorskie płacą. Jeszcze jedno słówko sprawdzam, a potem podchodzę do okienka. 

          - NUŻNAJA WODA! – ogłaszam i uśmiecham się grzecznie. 

          Gapi się pani na mnie zdziwiona i oczy wielkie robi. We własnym języku nie rozumie? 

          - VŁODA? – pyta w końcu. 

          - NA CZAJ! – tłumaczę wyraźnie, a w końcu macham pani przed nosem torebką herbatki babcinej, bo może jakaś niekumata tu pracuje, czy co. 

          - Aaaaa! – wzdycha zadowolona i uśmiecha się szeroko do mnie, więc odpłacam tym samym. Życzliwy człowiek to zawsze dobrą duszę znajdzie w drugim. – TATIANA IWANOWNA! – woła głośno na cały korytarz. – TATIANA IWANOWNA! 

          I zaraz przychodzi druga pani, coś tam gadają do siebie, na mnie wskazują, głowami kiwają, a potem jedna gdzieś idzie. Mijają może ze trzy minuty i wraca do mnie pani Tatiana ze szklanką przedwojenną, wsadzoną w elegancki aluminiowy koszyczek, prawdziwy cud techniki! A woda gorąca z daleka aż paruje! Chwytam ostrożnie za ucho, bo wody nalane od serca, kopiato po same brzegi. Żeby nie było, że nam żałują! Taka herbatka babcina, smaczna, malinowa, to by umarłego z grobu postawiła na równe nogi! Na bank pomoże. Widzisz, jak ja się dla męża Twojego chorowitego poświęcam? Ile serca i dobrej woli w opiekę nad nim wkładam? Mam nadzieję, że chociaż jedno dobre słowo o mnie powie Tobie.

czuję się tak dobrze

postępując źle

i czuję się tak źle

postępując dobrze

          Postawili go na nogi, ale humor ma grobowy ten nasz drużynowy lider. Z takim generałem, to by przegrała nawet najlepsza armia świata! Może za Stefkiem tęskni? Mówiłem, że przyjaciela najlepszego powinni dla dobra drużyny zabrać! Mógłby przecież bagaże nosić, narty smarować albo trenerom pomagać – robota na pewno by się znalazła, w wolnej chwili by wspierał Pana Mistrza, a dobra atmosfera by wszystkim pomagała! Ale nie! Lepiej wozić matoła Skrobota. A Kamil, jeden z głównych faworytów do złota, w pokoju musi mieszkać z takim Ziobrą. 

          O wilku mowa! Znowu się gęba Jana nie zamyka! Gada ciągle i gada! A nie powinien przypadkiem już iść? Chyba zrozumiał aluzję, bo kombinezon dopina pod szyję, piątkę przybija z Kamilem i idzie. Ja też się muszę zaraz zbierać, bo zaraz na początku skaczę, czasu dużo nie mam, więc jeszcze się chwilkę przyglądam i oczami przewracam, widząc Szanownego Pana Magistra minę. Normalnie optymizm, to mu uszami paruje! 

          - Dobrze będzie! – ogłaszam pewnym głosem, bo prawie mu dokopać pasuje! A ten powoli wzrok w moją stronę kieruje, ale zaraz spuszcza oczy w dół jak panienka nieśmiała, gdy Klakier nieopatrznie zaszczyci ją spojrzeniem. 

          - Ja to dziś chyba nie powinienem skakać – wzdycha i sięga do swojej torby. 

          - Głupoty gadasz! – od razu mówię i ze zdumienia, to aż mi szczęka opada. No bo przepraszam bardzo, ale nie rozumiem. Kto tutaj ma żółty plastron lidera klasyfikacji generalnej? Nagle rezygnuje przed najważniejszym konkursem? To po co jechał taki kawał? Klimusia mogliśmy zabrać, nie musiałby palić żadnej koszulki! – Wstawaj no i ruszaj dupę! 

          Wielki Mistrz świata, a ja go pomyślunku uczyć muszę! No mnie zaszczyt po prostu kopnął, jak gęś malowana. Ręce splatam na piersi i patrzę uważnie, jak się szykuje. Już się Sobczyk w krótkofalówce odzywa, że czemu mnie jeszcze nie ma na górze. O mnie się, Grzesiu, nie martw. Ja ze wszystkim zdążę! A że krócej będę z matołami czekał, to mi tylko na dobre wyjdzie. 

          - Wszystko masz? – pytam jeszcze przed wyjściem, a ten coś wzdycha pod nosem. – To wszystko, czy nie? 

          Wyrzuca rzeczy z torby na podłogę, przerzuca klamoty z jednej kupy na drugą, a w końcu wzdycha i bezradnie na ławkę opada, załamując ręce. 

          - No rękawiczki nie mam! Mówiłam! Nie mój dzień! 

          Koniec świata. 

          - A zapasowe? – pytam, trzymając już dłoń na klamce, bo się normalnie zaraz spóźnię! 

          - Wiesz, że nie są tak dobre. No skały nie zjesz. Nic nie zwojuję. 

          Widziałaś kiedyś takiego panikarza? A tak, zapomniałem, że to przecież Twój mąż. Raz dwa się decyduję, bo czasu nie ma na długie rozmyślania. Ściągam swoje rękawiczki i biorę te drugie. 

          - Łap! 

          - Ale Mustaf… 

          - Bierz, bo się rozmyślę! 

          I idę. A niech tylko matoł spróbuje nie wygrać.

widzę to życie

jako rozkołysaną winorośl

więc rozkołysz moje serce

na mojej twarzy błyskają sygnały

szukaj a na pewno je znajdziesz 

          Stoję tak sobie i rozmyślam czy 6,2 pkt to dużo czy mało. Do żadnych konkretnych wniosków nie dochodzę, bo już ląduje ten Norweg, co go kiedyś nie poznałem w lecie. Jak mu jest? Burdel? Bardal? Bordal? No nieważne! W każdym razie na drugim miejscu gagatek został sklasyfikowany, ale i tak wielce zadowolony, bo medal ma. Cóż, nie każdy jest stworzony do zwycięstw. Piątkę przybija z Peterem Srebrnym, ale zaraz z boku staje, żeby innym widoku nie zasłaniać, bo wysoki wyrósł wyjątkowo. 

          Skupienie pełne, bo teraz mamy moment na który wszyscy czekamy. I my, tutaj w tym Soczi zebrani, i Ty przed telewizorem z teściami, i Ząb, i Zakopane, i wszyscy kibice całego świata na czele z Baśką kujonką. Ja to na chwilę zapominam nawet o oddychaniu. Już się nic nie liczy. Ani mój popsuty skok, ani pech, ani głupi wiatr, ani nic. Czekamy. Sekundy się dłużą jak wykład z filozofii, a ja to chyba jestem w stanie przedzawałowym albo i gorzej. Padnę trupem zaraz, a doktor stoi z drugiej strony! Raz, dwa, trzy…. I już! Rusza! Jedzie w dół! Uf! Wybija się z progu, a ja przenoszę wzrok z telebimu w stronę skoczni, żeby na własne oczy podziwiać jak leci i leci. No skocz to, chłopie, skocz! Jest! Ląduje gdzieś tam na dole i już wiem, że to wystarczy! Nie tylko ja! Wiedzą wszyscy! Skubany! Jest! Jest! Jest! Widzę jak leci na rozbieg Jasiek wyszczerzony, a zaraz za nim Klakier. Ściskają Kamila jak szaleni, ale jeszcze trzeba czekać dla formalności, aż wyniki wyświetlą, bo nigdy nie wiadomo, co cymbały wymyślą na koniec. Sekunda jeszcze mija, a może dwie, lecz zaraz aplauz tłumu już wszystko zagłusza, bo jest złoto! Złoto! Złoto! Złoto!

          KA-MIL STOCH

          KA-MIL STOCH

          Publiczność skanduje, a ja chodzę, jakby ze szczęścia pijany. Piotrek mi się rzuca na szyję, a zaraz za nim leci do mnie głupi Skrobot. Przez chwilkę się waham, ale co tam! Niech ma! Ściskam matoła i nawet nie wiem, co tam do mnie mądrego nawija! Po rozbiegu Ziobro z Klakierem noszą na ramionach nowego Mistrza Olimpijskiego, a doktor tylko z boku pilnuje bezpieczeństwa, bo pierwsza gwiazda Facebooka, jak zwykle się opierdziela, krzywo niesie, zaraz Kamila na śnieg zrzuci i tyle będzie! Na szczęście stawiają matoły męża Twojego na ziemi, a on całuje narty, niebo i Soczi, a potem biegnie dziękować za wsparcie publiczności. Cieszy się normalnie, jak w dniu ślubu! 

          KA-MIL STOCH

          KA-MIL STOCH

          I nawet nie wiem, skąd tu się nagle bierze taki tłum. Wszyscy skoczkowie się nagle pchają z gratulacjami? Każdy się mądrzył na treningach i zęby suszył niepotrzebnie, ale im dziś pokazał, kto rządzi, nasz Kamilek! Teraz rzędem w kolejce wszyscy mu się idą kłaniać. Tak być powinno! Pięknie!

          KA-MIL STOCH

          KA-MIL STOCH

          Już podium Gienki ustawiają równo, a ja się z pierwszego szoku otrząsam i idę nowego Mistrza przywitać, jak należy, uroczyście. Przechodzę obok prowizorycznego stanowiska telewizyjnego, a tam Ziobro w mediach błyszczy i bryluje. Proszę, proszę, jaka pierwsza gwiazda! Tak, drogi Janie, już chyba każdy człowiek wie, że ty mieszkasz w jednym pokoju ze złotym medalistą! Śmieję się sam do siebie, bo nie ma siły na niego po prostu! Nigdy się mądrości nie nauczy za nic, ani przyzwoitej kultury. W ostatniej chwili się przepycham między kamerami a grubasami z obsługi, aż w końcu jestem. Uśmiecham się szeroko, ściskam Mistrza Olimpijskiego i kręcę głową ze zdumieniem. 

          - A nie mówiłem, panie Stoch? A nie mówiłem?

nie mógłbym skłamać

nie mógłbym skłamać

nie mógłbym skłamać

wszystko co mnie zabija

sprawia, że czuję że żyję

--

Nie wiem czy Was interesuje sam proces powstawania Złośliwca, ale mogę zdradzić, że przed napisaniem odcinka zawsze muszę się odpowiednio przygotować - najczęściej oglądam powtórki konkursów, wywiady, zdjęcia itp. Z Soczi mam wielki problem, bo z niezrozumiałych dla mnie powodów wszystko zostało usunięte, zablokowane, utajnione jak program kosmiczny albo nuklearny! Nie da się obejrzeć całego konkursu, ba! przez tydzień szukałam filmiku ze skokami Kamila! Dlatego ostatnie odcinki pisze mi się tak opornie. Rozumiem, że chodzi o jakieś dziwne przepisy związane z Igrzyskami, no ale komu przeszkadza, że kibice obejrzą konkurs jeszcze raz? Tak! Jakiś pies ogrodnika ma nagranie tylko dla siebie! Ciekawe chociaż czy ogląda i się uczy kultury. Pewnie nie. 

Aria