2014-01-11

Odcinek 15. Have fun you happy people















czy kiedykolwiek czułaś
że cały świat uciekł i zostawił się w tyle
czy kiedykolwiek czułaś
że jesteś już blisko by stracić rozum




          No, dziś to popis sprawiedliwości wysoki, jak poziom wody w Wiśle po przymrozkach. Może mi ktoś wyjaśni, co się idiotom w moim kombinezonie nie podoba? Ostatnio skakałem, to był dobry, a dziś nagle zły? Zmalałem przez tydzień? Dobrze, że mnie poinformowali, bo nie byłem normalnie świadomy. A może mi ubywa centymetrów w nocy jak śpię, a ja ciągle w dowodzie mam stary wynik wpisany? Jasne. Oszukaństwo takie, że aż para z uszu leci. Już się im nie podoba, że Dawid Kubacki by wygrać mógł, więc najlepiej zdyskwalifikować zawczasu. Pewnie! Skakałem sobie przyzwoicie na treningu, ale tak, żeby się nie zmęczyć i siły zachować na konkurs, a więc specjalnie nie błyszczałem, by kart nie odkrywać, tylko najlepsze zachować na koniec, jak dobry gospodarz wino najsmaczniejsze na weselu dla gości najwytrwalszych. Na treningu więc sobie 90 metrów skoczyłem, w kwalifikacjach pół metra bliżej, bo tak wydumałem, że będzie w sam raz. Więc idę zupełnie zadowolony z siebie i występu, a tu się drze na mnie jakiś grubas i do kontroli mnie kieruje. Już z daleka czuję, że coś kombinują barany wszystkie przebrzydłe, co się na mnie uwzięły! Już mój nos z daleka wietrzy podstęp! Włażę do budki i są tam, stoją pierwsi geniusze z metrem, że będą mnie mierzyć wzdłuż i wszerz. Najpierw tu, później tam, rękaw dobry, nogawka dobra, w kroku wszystko na miejscu, w nadgarstku się zgadza, więc już grubas niezadowolony, już czoło marszczy i już mu mózgownica aż się kopci od intensywnego myślenia. Na stołek mi wejść kazali i jeszcze raz mierzą od pięt do ostatniego włosa na czubku łba. I już wzdycham, bom głodny, a tam Gębala jedzonko szykuje pewnie, a tu mnie trzymają jak w areszcie normalnie na skazanie i mi buraki zeżrą wszystko na bank nim przyjdę. Świetnie.
          - Obwód na karku się nie zgadza – charczy mi nagle grubas nad uchem i coś w swoim durnym notesiku zapisuje. Pieczątkę przybił i gapi się na mnie jak na idiotę. – Bardzo mi przykro. Dyskwalifikacja. Następny!
          - No chyba pan sobie żartuje! – od razy się upominam, bo co jak co, ale przecież się nie dam na dudka wystrychnąć i w butelkę nabić po same uszy za niewinność!
          - Ja sobie proszę pana nie żartuję. Kombinezon nieprzepisowy. Następny!
          I już mnie geniusze wygoniły, dyskusji nie ma, bo już zarządzili, że w zawodach nie wystartuję. Takie jaja. Sobie znaleźli sposób idealny walki z rywalami, nie ma co. A jeszcze do mnie Skrobot debil z pretensjami, że niby moja wina, bo nie dopilnowałem sprzętu. Nie będę przypominał komu tu płacą za nart smarowanie i wszystkiego zapinanie na ostatni guzik pod samą szyję, bo chyba nie mnie? Ale ten to woli zębami się szczerzyć do dziennikarzy i z Jaśkiem dyskutować o pierdołach pod szatnią, a nie robić, co potrzeba. I oczywiście zero zrozumienia jakiegokolwiek w drużynie i współczucia. Nikt się wcale nie przejmuje, że mnie tu barany zupełnie oficjalnie w bambuko robią w biały dzień normalnie, bo przecież w Norwegii nocy polarnej nie ma. Nikt się za mną nie wstawi, oni jednemu na myśl nie przyjdzie iść mnie bronić. Ale co się dziwić? Wszystko jasne. Ja się już przyzwyczaiłem, że w kłopotach to niczyjego ratunku się nigdy nie doczekam i prędzej mi palma na ramieniu wyrośnie, niż który z bezinteresowną pomocą się kiedy ruszy.
           No i tak idę powoli wzdychając nad moim marnym losem, bo muszę przyznać, że moja sytuacja to jest beznadziejna, a ja nic na to poradzić nie mogę. Gdybyś była moja, to wszystko byłoby inaczej, ale że nie jesteś, to jest jak jest. On jest najszczęśliwszym facetem pod słońcem, on jest mistrzem świata, on ma wszystko, co do szczęścia potrzebne byłoby mi. I jak to jest na tym świecie, że jeden jest takim cholernym szczęściarzem zupełnie za nic, a drugiemu zawsze pod górkę przez cały czas?
          
     
więc napijcie się wszyscy
zamawiajcie wszystko co widzicie
cieszcie się weseli ludzie
pijcie i śmiejcie się ze mnie


          Ledwo się kwalifikacje skończyły na normalnej skoczni, a już nas czekają nowe atrakcje, bo będziemy startować w konkursie mieszanym po raz pierwszy w historii. Będziemy znaczy Polska będzie, bo mnie oczywiście nie wystawili. Jasne. Skoro lepszych mają to proszę bardzo! Zobaczymy, co beze mnie zwojują.
          Drużyna się szykuje jak malowana, bo do dwóch dziewczątek dokoptowali Klakiera lalusia i naszego Kamisia, mistrza nad mistrzami. A naprawdę myślałem, że Łukasz ma więcej pomyślunku w tej swojej trenerskiej szpakowatej. Przejadą się na Kocie, jak Zabłocki na mydle, to dopiero pójdą po olej do mózgownicy i zaraz do mnie z płaczem przylecą, żebym się zgodził startować, a ja wtedy powiem, żeby spadali na drzewo, jak co niektóre gwiazdy na bulę. Pięknie! Przemyśleli wszystko genialnie z każdej strony. Normalnie to wszystkie baby mdleją na sam Klakiera widok i nogi się pod nimi uginają, dech tracą i ani słowa z otworu gębowego wydusić nie potrafią, gdy tylko laluś koło nich przejdzie, a tym dwóm bidulom przy takim Klakierze, łamaczu nieletnich serc niewieścich, jeszcze skakać każą na skoczni! Pewnie! Zero wyczucia, zero zrozumienia! Poszedł do nich mądrala zaraz na początku, nie wiem po co, po ramieniu poklepał, chwaląc jakie to one świetne i odważne, uśmiech numer pięć walnął na wstępie i dziwić się, że smarkule na miękkich nogach już w serii próbnej problemy z lądowaniem mają, a co dopiero o odległości myśleć w konkursie? Takiego Klakiera to powinno się na czas zawodów w kiblu zamknąć na cztery spusty i dwie zakładki, żeby panienek nam nie bałamucił i nie rozpraszał ich uwagi niepotrzebnie, a nie jeszcze w pierwszym szeregu do drużyny wystawiać.
          Więc się kończy tak, jak się spodziewać można było. Z Kalkierem w składzie, to trudno walczyć o lokatę wyższą, niż miejsce czternaste. No może gdybym skakał ja... Ale co już będziemy płakać nad mlekiem, które wykipiało? W każdym razie siedzimy i czekamy w hotelu na powrót naszych, żeby smarkulom obu dodać trochę pogody ducha i wesprzeć moim mądrym słowem. My z Wiewiórem i Titusem to nawet im dyplom przygotowaliśmy, w Paincie zrobiony, ale niestety bez polskich znaków, bo w tej durnej Norwegii nie wiedzą, co to Ę albo Ł. I zabij ich, a ci nie wydrukują. Trudno. Mistrzowi świata i Klakierowi nie damy, bo sobie nie zasłużyli, nie będziemy za nic nagradzać. Więc stoimy rzędem przy drzwiach, bo już wchodzą panienki zasmarkane na amen, bo widać, że ryczały całą drogę. Świetnie! Taki Kamil jak sierota skakał, a nie płacze, a te co?
          - Ej! Łeb do góry! Następnym ja będę skakał i się uda lepiej – pocieszam, uśmiechając się pocieszająco najlepiej jak umiem, ale smarkule szybko mnie minęły, nawet nie spojrzały, wsparcia nie przyjęły i już ich nie ma. Kręcę głową i wzdycham, bo nawet dyplomów nie wzięły, ale gdy tylko zerkam w stronę drzwi, to wszystko jasne! Jakbym był taką panienką, to też bym przed głupim Klakierem jak mysz pod miotłę uciekał!
          A najbardziej to mnie denerwują wszyscy znawcy sportowi genialni, samozwańczy eksperci zimowi i inne pospolite dziennikarskie mendy, co najprawdopodobniej na postępowy zanik mózgu chorują. Najgorsze, że takich pierwszych w telewizji pokazują, a jak któryś ma choć trochę więcej pomyślunku i dobrej woli i wiedzy na temat narciarskich skoków to już go nigdzie nie zaproszą oczywiście, bo kto by ich chciał słuchać? No i takie cudowne talenty w mediach pracują, ludziom durnotę wmawiają, oczy mydlą i wciskają kit wyjątkowy, a potem nagle zdziwieni, że Polska w konkursie mieszanym nie wygrywa. Normalnie, jakby się wczoraj obudzili. Ręce opadają. 



oczy anioła

które wysłał stary diabeł
błyszczą nieznośną jasnością
muszę powiedzieć
że zmarnowałem swoją miłość



          No i zaraz wszyscy skaczą, a my z Titusem siedzimy w hotelu na kanapie jak dwa buraki przed telewizorem. To znaczy ja bym nie ryzykował stwierdzać, gdzie ten matoł umysłem siedzi, bo gapi się w ten ekran z gębą wykrzywioną w czymś na kształt uśmiechu, a póki go nie walniesz łokciem, to na żadne pytanie nie odpowie. Zawody ogląda półgębkiem, a co chwila w laptopa patrzy i do ekranu zęby szczerzy co chwila. Aż mnie ciekawość zżera z kim i o czym on tam w internetach konwersuje, no ale przecież podglądał nie będę, swoją godność i kulturę osobistą mam na najwyższym poziomie.
          - A co tam u Baśki słychać? – zagajam, żeby sprawę delikatnie wyniuchać.
          - A co ty tak, Mustaf z tą Baśką ciągle? Tylko Baśka i Baśka... – gada i patrzy się na mnie zdziwiony. Ale przede mną się tu nic nie ukryje! Wszystko jak najbardziej oczywiste! Titus o Baśkę zazdrosny! No może w końcu coś mu się w mózgownicy ułoży jak trzeba i zrobi jakiś krok na przód. A przynajmniej pół. W każdym razie ja już jestem całkowicie i nieomylnie przekonany, że dzięki mojej osobie, stałemu wsparciu psychicznemu i tłoczeniu podstaw mądrości do tej głupiej Titusowej łepetyny, coś się w końcu w oczywistym kierunku ruszyło. I całe szczęście, bo już nadzieję na amen straciłem, gdy się rok akademicki zaczął. Baśka kujonka od razu w swoim żywiole, więc ostatnio to trzy razy w tygodniu do Klakiera wydzwaniała z informacjami wprost z krakowskiej uczelni. Się wyjątkowo szybko do konkurencji przekonała i ufaj takim paskudnym babom przewrotnym. No, ale Titus siedzi wyszczerzony i nawet go nie interesuje, który z naszych kolegów matołów najbardziej dziś wyklepał bulę i którego zgodnie z umową ma pierwszy zdrajca i konfident w jutrzejszym konkursie zastąpić. A nie da się ukryć, że beze mnie to sobie zupełnie barany nie radzą! W głowie się zupełnie nie mieści, choć na obszerność mojej mózgownicy nie narzekam, żeby jeden jedyny Klakier przyzwoicie w pierwszej serii skoczył! Szanowny pan Magister zaszczytne zajmuje miejsce dwudzieste szóste, a wiecznie szczęśliwego Wiewióra by wcale nie było, jakby mu Niuno z grzeczności miejsca w drugiej serii nie odstąpił. Co taki Ziobro zaprezentował albo Stefcio przyjaciel Kamilowy to już nie będę komentował, bo aż szkoda głoski w złożenie słowa fatygować.
          Drugą serię oglądamy w milczeniu, bo już nie będę z dobrego serca Titusa denerwował, bo się jeszcze chłopak przed zawodami zestresuje z zazdrości i będzie na mnie, jak zawsze. Pieter się spiął i skoczył 93 metry, Kamilcio o dwa dalej, więc jest ciut nadziei, że trochę awansują, ale i tak trochę obciach...
          - Mustaf? A myśmy nie mieli na trening, co będzie zaraz po konkursie, jechać? – nagle się talent tak długo szlifowany odzywa i gapi się na mnie wielkimi oczami. O cholera... 

próbuję myśleć
że miłości tu nie ma
wciąż nie jest tutaj przyjemnie
bo nie ma obok mnie twych anielskich oczu



          Dzisiaj dla Titusa dzień wyjątkowy, bo będzie w Pucharze Świata w tym sezonie debiutował. Aż dziw, że żadna orkiestra dęta wyszkolona nie przyjechała grać mu na przywitanie. Miejmy nadzieję, że zdjęcia mu jakieś pamiątkowe zrobili, bo tyle co debiutował, a już można machać na pożegnanie. Się popisał talentem swoim wyjątkowym, tylko niestety tak głęboko ukrytym, że sam go znaleźć nie może i przez to zupełnie nie używa. Więc go w konkursie nie zobaczymy. Nic, tylko bić brawo.
          A ja szykuję się właśnie do pierwszego skoku konkursowego, dziesięć razy kombinezon oglądając ze wszystkich stron, żeby się znowu jakieś grubasy z pretensjami nie obudziły, gdy błogą ciszę w szatni, którą dopiero kilka minut się mogę cieszyć, odkąd wszystkie matoły poszły, przerywa nieprzyjemny dźwięk telefonu. Pięknie! Ciekawe kogo pogięło, żeby dzwonić przed zawodami? Kręcę głową oburzony, bo muszę bajzel przekopywać i szukać tego cholerstwa, a oczywiście choćbyś się przekręcił, to porządku w naszej szatni nigdy nie będzie. Komórka piszczy jak durna, wybijając mnie zupełnie z koncentracji przedstartowej, a nigdzie jej znaleźć nie mogę jak na złość. I mogłem się spodziewać, że znajdę ją na samym końcu dopiero, pod stertą wszystkich klamotów w kącie, choć pojęcia nie mam skąd się tam wzięła. Podnoszę ją w końcu wzdychając, bo ktoś to normalnie upierdliwy wyjątkowo, zakłóca wszystkie komórki w moim mózgu, ale gdy tylko spoglądam na wyświetlacz to od razu gęba mi się śmieje, bo Ty dzwonisz! Anioł nie kobieta! Ty jedna o mnie pamiętasz, zawsze i wszędzie mogę liczyć na Twoje wsparcie i dobre słowo, więc się już konkursem nie martwię, bo z pewnością wszystko się świetnie dla mnie ułoży.
          - Cześć, Dejvi! – słyszę Twój głos radosny i od razu mi się tak lekko i błogo na sercu robi.
          - Cześć – dukam, bo Ty milkniesz, więc mądrze zauważam, że moja kolej na wypowiedź.
          - Słuchaj, bo nie mogę się do Kamila dodzwonić – mówisz, a moje serce pęka wzdłuż. Czy on od szczęścia nie powinien płacić podatku? A że matoł nie odbiera, to przecież logiczne, bo telefonu nie zabrał z  hotelu, bo po co i łazi gdzieś teraz po skoczni, nie wiadomo gdzie. No, ale ja sobie tak rozmyślam, a Ty ciągle coś mówisz do mnie i dopiero po chwili dochodzi do mojego umysłu co. Szybko więc potwierdzam, że tak, że przekażę, że wyściskam i wycałuję. I kopniaka na szczęście od Ciebie dam, tak, tak. I przekażę Stefkowi pozdrowienia od żony, tak. I wszystkim też, tak, tak. I ja też się będę trzymał i uszy do góry miał. Tak. Kończysz rozmowę, a ja zbieram klamoty wszystkie i idę na górę zamyślony. Mechanicznie robię rozgrzewkę, wychodzę na belkę i lecę na dół, lądując nawet całkiem nieźle, biorąc pod uwagę fakt, że wszystko robię jak w jakimś złym transie, zupełnie nieświadomie i bezrefleksyjnie całkiem. I cała pierwsza runda mija mi tak szybko, że nawet się nie orientuję, a już jest przerwa.
          Wpatruję się jak głupi w wyniki pierwszej serii, bo nawet nie wiem, na którym miejscu mnie zapisali. Trzy razy mrugam, bo na osiemnastym moje nazwisko widnieje, a chyba pomyłka jakaś, bo elegancko 129 metrów skoczyłem w końcu. Ale trener mówi, że się zgadza wszystko, więc kiwam głową oburzony, bo zawsze i wszędzie człowieka wyrolują, jak swojego nie pilnuje. W Soczi to będę musiał z 8 metrów dalej od drugiego skoczyć, bo inaczej się zmówią i na oczach świata ze mnie debila robić będą, klasyfikując w trzeciej dziesiątce, choć skok najdłuższy. Skrobot się pyta o Kamila, ale przecież takie gwiazdy, co zajmują po pierwszej serii miejsca wyśmienite trzydzieste, to już dawno musiały leźć na górę. Wychodzę więc z szatni pospiesznie, żeby mnie burak swoją osobą nie wybijał z rytmu startowego odpowiedniego i idę walczyć o swoje.
          Pierwszy Simon skacze, co mnie nieco zastanawia, bo na liście napisane, że miejsce zajął cudne 41. Dopiero mi Wiewiór wyjaśnia, że przedtem glebę zaliczył na śniegu, licząc że sędziowie się nie skapną, że na brzuchu, a nie na nartach z zeskoku zjeżdża. No i dalej skaczą wszystkie talenty po kolei. Pan Kamil-W-Czepku-Urodzony-Stoch bierze przykład z mojego skoku pierwszego i dokładnie tę samą długość skacze. I już stoi pewnie na dole wyszczerzony do kamery i całuski Tobie przesyła. Za Kamilkiem trzech gagatków, ale żaden go nie pokonuje, no i już przed telewidzami wyczekiwany popis Klakierowy. Nie widzę ile skacze, a się nawet zapytać nie mam kogo, bo nikogo kumatego obok nie ma, więc trudno, powiedzą mi matoły na dole. I już się wyłączam ze świata zewnętrznego i już nie myślę o Tobie i o tych całuskach, które on Ci tam śle i o tym, że tam do Ciebie macha, stojąc paradnie jako lider przy tablicy z reklamami, a Ty pewnie oglądasz zadowolona i śmiejesz się do niego do ekranu. Bo wiem, że za mnie też kciuki trzymasz na pewno, więc się na tym skupiam i już o niczym innym nie będę dumać, bo już jedzie w dół małolat Wellinger, a zaraz ja. Tyle było chwalby w lecie, że taki genialny smarkacz z niego, mamusia z dumy pękała, a teraz co? Ale tak to jest z takimi bachorami. Pojechał i go nie ma, więc wypuszczam powietrze głośno z płuc, robię ostatni skłon i włażę na belkę, siadam równiutko i jadę, bach!
          Jadę, jadę i cholera jasna już wiem, że coś nie tak! Uwzięło się na mnie wiatrzysko i chyba cały świat, bo staram się jak głupi, wszystko pięknie, a tylko 119 i pół metra! Po prostu wyśmienicie, idealnie, nic, tylko brawa bić za tak cudowny występ! Proszę bardzo, jeszcze mnie powinni zdyskwalifikować za krzywy kostium, brzydkie narty albo zbyt wysoki iloraz inteligencji! Taka to sprawiedliwość! Tyle się naskakałem, a ani jednego punktu mi nie przybędzie i ani grosika złamanego nie dostanę za start, nie mówiąc już o tym, że ja to w ogóle powinienem dostać jakieś odszkodowanie za te wszystkie nerwy, co ja tu zjem i wytracę tyle energii użerając się ze wszystkim na amen.


moje biedne serce 
nie ma żadnego fundamentu
bo nie ma obok mnie twych anielskich oczu



--
Pierwsza część rozdziału z dedykacją specjalną dla Alice K., która pragnęła usłyszeć o dyskwalifikacji ;)

W prawdziwym świecie pamiętamy o Thomasie! Zdrowia!
I niechże nasz Dejvi się weźmie w garść, bo go do Soczi nie zabiorą i co to będzie?!



32 komentarze:

  1. OMG! DLA MNIE? OOOOOOOOOMMMMMMMMGGGGGGGGGGG! DZIĘKUJĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘĘ
    Boże! Jesteś wielka! Największa! Najcudowniejsza! Najwspanialsza! OMG!
    Już po pierwszych słowach wiedziałam, że to te rozdział i prawie z łóżka spadłam! OMG
    Dejvi jest numerem jeden i co do tego chyba nigdy, razem z nim na czele, nie ma wątpliwości, tylko cały czas mu wiatr w plecy nooooo! Biedak.
    I niech się bierze w garść, bo Soczi coraz dalej dla niego!

    UWIELBIAM CIĘ JAK STĄD DO KSIĘŻYCA I Z POWROTEM!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękujemy ze Złośliwcem za wszystkie uwielbienia. Jedna się poznałaś na talencie Dejviego! On jest przecież najlepszy tylko wszystko się sprzysięgło, żeby nie mógł pokazać na co go stać! Oby zdążył przed wyjazdem, bo wtedy nikt nie będzie miał już żadnych wątpliwości!

      Usuń
    2. Przekaż mu, że ja zawsze w niego wierzę i niech spina te swoje zgrabne pośladeczki, bo Soczi to sobie sprzed telewizora co najwyżej poogląda!

      Usuń
    3. A my zamiast jechać ze Złośliwcem będziemy z nim przed telewizorem oglądać i komentować? Buuu. Ja się na to nie piszę! A on już z pewnością kupił "Samouczek języka rosyjskiego". Zbierać się w garść i już!

      Usuń
  2. Dziewczyno, jesteś genialna i przy każdym twoim rozdziale się uśmieję! Twoje opowiadanie jest idealne na smutne dni, co by sobie humor poprawić :). A Dejvi jakiego tutaj wykreowałaś jest wprost genialny i teraz ilekroć go widzę, to sobie myślę o jego złośliwych tekstach, jakie tutaj padają. :D Jakże oni mogli do zdyskwalifikować? To przecież jawna konspiracja, wszyscy są przeciwko niemu!
    Pozdrawiam, życzę weny i nieśmiało zapraszam do siebie na nie-zatrzymasz-milosci.blogspot.com :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj tak, rzeczywistość jest taka szara, że czasem fajnie sobie humor poprawić! Dziękuję za komentarz i link :) Przed chwilą zajrzałam. Powodzenia ;)

      Usuń
  3. Wreszcie i ja jestem na bieżąco ^^ I tak bardzo żałuję,że nie śledziłam od początku poczynań Złośliwca, tyle śmiechu traciłam, całe szczęście się opamiętałam i grzecznie nadrobiłam zaległości. W drugiej części się popłakałam ze śmiechu, tajna broń Maciej aka konkurencja mdleje Kot xD Wizja zamkniętego Klakiera w toalecie mnie rozwaliła :D Tak Dejvi uciekajmy niczym mysz pod miotłę przed Maćkiem. Tu jest tyle genialnych tekstów,że trzeba by było prawie cały tekst skopiować,żeby wymienić.
    Pozdrawiam i weny życzę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W sumie teraz pomyślałam, że zamiast w toalecie to może lepiej w szatni innych drużyn zamknąć, żeby zawodniczki z innych krajów bałamucił? :D Fajnie, że jesteś! Również pozdrawiam!

      Usuń
  4. Hahahahaha, właśnie wyobraziłam sobie złośliwca próbującego okiełznać cyrylicę

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wiem dlaczego ten komentarz dodał się tu, ale najwyraźniej blogger postanowił sam dziś decydować co i jak ...

      Usuń
  5. Przestań mnie ty tuż straszyć kobieto!
    Przedstawiłaś mi wersję straszną, wersję Soczi
    bez naszego Dejviego.
    Przecież to będą zawody oszukane, które tak czy siak wygra buloklep i konspirant.
    Boże, a jeszcze się by zdażyło że małolat o_O
    Oficjalnie chyba nikt tego nie przeżyje- wniosek, dziewczyny bojkotujemy Soczi bez Złośliwca :D
    I jeszcze go zdyskwalifikowali, bez powodu, za zaluźny kark, nie mieli już głupszego powodu.
    Takie biedne stworzenie porzucone:(
    Znów humor poprawiony, a z Morgim wszyscy jesteśmy i musi być dobrze.
    Do następnego i weny:*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ach, mnie już smutno jak myślę o Soczi, bo kto by nie pojechał i tak będzie mi żal, że reszty nie ma. A trenerowi współczuję, bo ja bym chyba wybrać nie umiała.

      Usuń
  6. Morgi na pewno zdobędzie jeszcze nie jeden medal ! :)
    Rozdział świetny :) , czekam na kolejny i
    zapraszam pomimowszystkokocham.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Haha ! Jak zwykle śmieszny i świetny rozdział napisałaś :D Oj Dejvi zgadzam się z Tobą! Sprawiedliwości na tym świecie nie ma za grosz :/ :D Właśnie Aria masz rację! Kurdę Dawid mizernie ostatnio skaczę i do Soczi go nie wezną jak tak dalej pójdzie. Kochana trzymajmy za niego kciuki :D No i za naszych juniorów słodkich-Klimka i młodego tatę Janka oraz Biegunka ;) Pozdrawiam i weny :* Wpadnij do mnie na Andreasa i Roksi :D
    http://love-never-eding.blogspot.com/
    http://roksiandaustria.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj widzę, że każdy będzie trzymał kciuki za kogo innego! ;)
      Szkoda, że wszyscy jechać nie mogą :(

      Usuń
    2. Oj wielka szkoda :( Były by zdecydowanie większe szanse i może więcej medali. Kurde ,ale taki to już urok Igrzysk Olimpijskich :D :P Pewne jest ,że w Soczi wystąpią Kamil,Maciek i Piter. A Janek,Krzysiek B. ,Dawid i Klemens pod znakiem "?" Ja na miejscu trenera wybrałabym Krzyska albo Janka albo Dawida. Chociaż nasz złośliwiec formą nie zachwyca ,a wprost martwi. Klemens umie daleko skakać,ale zawsze albo skróci drugi skok albo coś schrzani. Dlatego stawiałabym na Janka lub Krzyśka no i Dawidka :D Ale to już pozostawiam Kruczkowi. W końcu to spec nad specami :D <3

      Usuń
  8. Mam mały "kryzys" w swoim życiu, więc jakoś tak obijałam się ze skomentowaniem tutaj.
    Kocham Dejviego, ale w zupełności zgadzam się z Tobą, że lepiej niech zepnie pośladki bo jak to będziemy go czytać z relacji przed tv? oO
    Nie wyobrażam sobie tego, ale niestety zaczyna to być jak najbardziej realistyczna wizja....(brrr!)
    Rozwaliły mnie jego jego gatki o zamknięciu Klakiera :)
    Na bardziej konstruktywny komentarz mnie nie stać, choć sama wiesz jak bardzo uwielbiam historię Złośliwca :*
    Pozdrawiam ciepło! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Teraz Wisła i Zakopane, więc wszystkie kryzysy sio! i do roboty!

      Usuń
  9. O jezusie jak mnie tutaj dawno nie było! :O Ale wiesz, szkoła.. -,- chyba rozumiesz? Ehh.. ale jestem już, tu i teraz i komentuję. Jak to ja, nie będę się rozpisywać, bo lekcje wzywają, boosz ;/
    Więc Dejvi tak jak już chyba w każdym rozdziale mnie rozwala, dosłownie. XD Te jego wszystkie teksty, najróżniejsze docinki co do innych kolegów z kadry, do skoczki. Hahahah... nie było rozdziału, gdybym się choć trochę nie uśmiała XD
    No właśnie, niech Kubacki się ogarnie i pokaże na co go stać! Bo co to by były za Igrzyska bez niego? ;o Takie puste, jakieś ;c No, ale patrząc na jego skoki w Zakopanem w konkursie drużynowym chyba możemy być spokojni o Soczi <3
    Ehh, ale się rozpisałam. A miało być krótko. Wyszedł chyba mój najdłuższy komentarz! ;]

    Pzdr :3 + proszę o Twoją opinię. Może Cię zainteresuje i zostaniesz na dłużej?:
    http://another-story-about-ski-jumping.blogspot.com/2014/01/nic-nie-mowiacy-prolog.html

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A jak cudnie skoki Dawida wyglądają w prawdziwym świecie na żywo. Ach, ach.
      I Dejvi jedzie do Soczi. A co o tym wszystkim myśli Złośliwiec przekonamy się za kilka rozdziałów.

      Usuń
    2. Aria F.
      Byłaś może na PŚ w Zakopanem? :)

      Usuń
    3. I jak wrażenia? :) Tak sie składa, że ja też byłam :) i uważam ze było cudownie :)

      Usuń
    4. Niesamowita atmosfera, niezwykłe wrażania. Świetne skoki Dawida Kubackiego w konkursie drużynowym :) Niezapomniane emocje, zaciśnięte dłonie i bijące serce przy skoku Kamila - nie myślałam, że aż tak można przeżywa! Krótki sen i chrypa dnia kolejnego. I znów święto, tyle że zepsute przez wiatr i deszcz. A potem znów emocje i oczekiwanie na ogłoszenie składu na IO. Było fantastycznie. Jadę za rok ;)

      I aż się nie mogę doczekać aż dojdziemy ze Złośliwcem do Zakopanego :)

      Usuń
    5. Dokładnie świetne skoki Dawida (które tylko przypieczętowały to jakim jest wspaniałym skoczkiem potrafiącym radzić sobie z wielką presją jaka ciąży na zawdoniku podczas takich zawodów) :)
      Zakopane za rok obowiązkowo!!!
      Masz już jakieś ciekawe pomysły na kolejne rozdziały związane z Zakopanym? ;> może zdradzisz jakieś małe szczegóły? :)

      Usuń
    6. Nic nie zdradzę ;) najchętniej bym siadła i od razu pisała, ale najpierw się muszę uporać ze złem świata :(

      Usuń
  10. No i widzisz, jednak Dejvi do Soczi jedzie. Ale co to będzie jak go za zbyt wysoki iloraz inteligencji zdyskwalifikują??? Odpukać w niemalowane oczywiście.
    Ej ale szkoda mi go za każdym razem, jak rozmawia z Panią Idealną. No bo przecież ona nic nie wie, a on usycha z tęsknoty i podatki od szczęścia wymyśla. Ajajaj.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sprawiedliwiej by było na świecie, gdyby ci najszczęśliwsi byli opodatkowani na rzecz tych najbardziej nieszczęśliwych, czyż nie?

      Usuń
  11. Dlugo myslalam co napisac i szczerze powiem, ze nadal nie wiem. ;) na bloga trafilam przez przypadek, konkretnie przez google, z ciekawosci zajrzalam i zaczelam czytac. W obecnej sytuacji musze powiedziec jedno, nigdy w zyciu zaden blog mnie tak nie wciagnal zebym czytala go w calosci parokrotnie i codziennie odruchowo sprawdzala czy jest cos nowego. Mam wrazenie, ze ten rozdzial znam na pamiec, a mimo to za kazdym razem, gdy go przeczytam chce powiedziec: you made my day ;) z niecierpliwoscia czekam na kolejne rozdzialy i dziekuje, za wywolywanie usmiechu na mojej twarzy. ;)
    O.
    Ps. Wiernym komentatorem to ja nie bede, bo co jak co skladnie pisac nie umiem ^^, ale zapewniam o swojej postawie czytelniczej

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za pozostawienie po sobie śladu :) Bardzo miło czytać takie słowa jak Twoje. Nowy rozdział powinien pojawić się dziś wieczorem :)

      Usuń